"ร้ายก็รัก" KIHAE: short fiction

ข้อมูลเบื้องต้น

                       

พี่ทงเฮ

พี่ก็รู้ว่าผมชอบพี่มากนี่นา

ถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่คนดีเท่าไหร่

แต่ผมจะเปลี่ยนนิสัยแย่ๆของผมเพื่อพี่เลยนะ

"ร้ายยังไง  ผมก็รักพี่มากนี่นา"

special thanls!




:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

A Boy so "Bad"

ร้ายก็รัก

ในละครมีผู้ชายดี๊ดี~~~~ คงเป็นใครคนที่เธอนั้นใฝ่ฝันน












ผมก็............เป็นผู้ชายบ้านๆธรรมดาคนหนึ่ง
นิสัยก็ออกแนวแบบว่า........ ก็ผู้ชายคนนึงอ่ะนะ

ซกมกบ้าง           กินเหล้าบ้าง           ดูดบุหรี่บ้างอะไรบ้าง


ถ้าจะถามถึงความโรแมนติกจากคนแบบผมแล้วล่ะก็นะ
อย่าให้พูดเลยครับ

ผมมันเป็นผู้ชายแบบที่ชาวบ้านเค้านิยามให้ว่า
เป็นพวก......"เตะหมาด่าผู้หญิง"น่ะครับ



แต่เอาน่าถึงใครจะมองผมร้ายยังไงละก็...........เวลาที่ผมมีความรักเนี่ย
ผมรักจริงให้ได้หมดทั้งชีวิตของผมเลยล่ะ







พูดถึงความรักของผมแล้วล่ะก็

มันก็น้ำเน่ายิ่งกว่าในละครซะอีก


















ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นเซอร์ๆ ผลุนผลันออกมาจากห้องนอนแล้ววิ่งตรงไปที่ระเบียง

เขาโผล่หน้าออกไปมองด้านนอก เมื่อเห็นว่ามีร่างของเป้าหมายยืนอยู่ก็หลุดยิ้มหล่อเหลาออกมา ก่อนจะเดินออกไปเพื่อทักทายคนคนนั้น

"อรุณสวัสดิ์ครับ  ทงเฮ" ใช่แล้วล่ะ  นางฟ้าของผมชื่อ "ทงเฮ"

"อ้าววว อรุณสวัสดิ์คิบอม  วันนี้ตื่นเช้าจังนะ"

"อ่อออ ครับ วันนี้อากาศดีเนอะ" ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็มองลงไปยังท้องถนนยามเช้าด้านล่าง

"อื้มม วันนี้เย็นกำลังดี  แล้วทำไมตื่นเช้าล่ะ  ปกติไม่เคยเจอนี่นา" ทงเฮเอ่ยถาม
ใบหน้าหวานยามต้องแสงอาทิตย์ยามเช้านั้น ช่างน่ามองเหลือเกิน  จนคิบอมอยากจะเก็บภาพนี้ไว้มองคนเดียว

"เอ่่อออ วันนี้ผมจะเข้าบริษัทน่ะครับ"
มุสาออกไปเต็มๆ หน้าอย่างคิมคิบอมน่ะหรอจะเข้าบริษัท
เขาไม่กล้าบอกหรอกว่ามาส่องทงเฮทุกเช้าว่าจะออกมาที่ระเบียงมั้ย ก็วันที่ทงเฮออกมายืนรับลมน่ะ คิบอมถึงจะออกมา

"หรออ   แล้วนี่กินข้าวรึยัง?? อ๊ะ  แป๊ปนะ"  ทงเฮชวนคุยต่อ แต่ยังไม่ทันที่คิบอมจะอ้าปากตอบ เสียงโรศัพท์มือถือของคนตัวบางก็ดังขึ้น

"อืมม ว่าไงชีวอน ฮะ?? มาถึงแล้ว??  ฮ่าๆ  อื้ม ลงไปเดี๋ยวนี้แหละ"
คิบอมยู่หน้าเป็นหมาหงอยเมื่อได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่

ไอชีวอนนี่ใครว่ะ??!!

"คิบอม  พี่ต้องไปแล้วว  ไว้เจอกันน้าา" ทงเฮเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม

คิบอมหงอไปเล็กน้อย เขายกยิ้มบางๆตอบกลับไป

"ครับผมม"


มองพี่ทงเฮเดินกลับเข้าไปในห้องจนลับตาก็เหมือนว่าเขาจะนึกอะไรขึ้นได้
เขารีบกลับเข้าไปในห้อง
ทำตัวเป็นหน่วยเฝ้าระวังว่าทงเฮออกมารึยัง

ทงเฮเดินออกมาที่ลิฟท์ คิบอมก็เดินตามมาทันที

"อ่ออ พอดี ผมจะลงไปมินิมาร์ทน่ะครับ"
ส่งยิ้มกว้างให้นางฟ้าของเขาซึ่งทงเฮก็พยักหน้ารับขำๆ

"แล้วไม่คิดจะแต่งตัวหน่อยรึไง  ลงไปสภาพนี้อ่ะนะ"
คิบอมเลิกคิ้วก่อนจะหัวเราะแห้งๆออกมาเมื่อนึงขึ้นได้

"เอ่อออ ผมรีบน่ะครับ  แหะๆ"

"ฮ่าๆๆ  เอาเถอะๆ"

คิบอมยืนอยู่ข้างๆทงเฮในลิฟท์ วันนี้ รัศมีความน่ารักของคนตัวเล็กมันเปล่งประกายจนเขาไม่อยากจะละสายตา

"วันนี้ทงเฮจะไปไหนหรอครับ  แต่งตัวน่ารักเชียว"

"วันนี้จะไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะ แล้วคิบอมจะเข้าไปที่บริษัทไม่ใช่หรือไง  นี่จะสิบโมงแล้วนะ"

"พอดี....บริษัทผมจะเข้ากี่โมงก็ได้น่ะครับ"

"หรอ....ดีจังนะ แล้วทำงานที่ไหนล่ะ..."
แต่ระยะทางชั้นสิบกับชั้นกราวนด์มันช่างสั้น คิบอมยังไม่ได้ตอบประตูลิฟท์ก็เปิดซะแล้ว

ติ๊งง!!

"อ๊าวว  ชีวอนน"แต่ทันที่ที่ประตูลิฟท์เปิดออก ภาพตรงหน้าก็กลายเป็นชายร่างสูงใบหน้าหล่อเหล่า
แต่งตัวดูดีมีชาติตระกูลยืนจังก้าอยู่
รัศมีความดูดีของหมอนั่นกลบคิบอมจนเขากลายเป็นแค่ฝุ่น

"นานอ้ะทงเฮ ผมจะขึ้นไปตามแล้วเนี่ยย"

"ตามอะไร วางสายก็ลงมาเลยนะ" ทงเฮเดินนำคิบอมที่ตัวลีบเหลือสองนิ้วออกมาจากลิฟท์

"เอออ  ชีวอนนี่น้องชายห้องข้างๆ ชื่อคิบอม" ทงเฮ ดึงตัวชีวอนที่จะเดินออกไปไว้ ก่อนจะแนะนำให้รู้จักกันคิบอม

"ส่วนนี่ ชีวอน...."

"แฟนนน!!" คนสวยยังแนะนำไม่เสร็จด้วยซ้ำ  ไอหน้าม้าในสายตาของคิบอมก็เอ่ยขัด

"จะบ้าหรออ อย่ามามั่วหน่อยเลย" ทงเฮโวย

"เพื่อนพี่น่ะคิบอม  แล้วไว้เจอกันนะ"

คิบอมฝืนยิ้มให้นางฟ้ากับไอหน้าม้าก่อนจะยกมือขึ้นบ๊ายบาย
"ครับ"
แล้วเด็กหนุ่มก็เดินเข้าไปในมินิมาร์ทของคอนโด


ติ๊งต่องง!!!!!!
"แฮปปี้มาร์ทสวัสดีครับบ อ้าวว พี่คิบอม"
เสียงเด็กในร้านร้องทัก ร่างสูงเพียงแต่ยกมือรับส่งๆ สีหน้าบอกบุญไม่รับเท่าไหร่
เขาเดินไปที่ตู้แช่เย็นก่อนจะหยิบแพคเบียร์ออกมาแล้วไปจ่ายตังค์


"โหหห  พี่ ล่อเบียร์แต่เช้าเลยนะ"

"เออ เรื่องของฉันอีกอ่ะ  อ้ะ เอานี่เพิ่มด้วยย" เขาตอบหน้าตาย หยิบกล่องหมากฝรั่งใกล้ๆมือเพิ่มเข้าไป

"เฮ้ยย นั่นมันพี่ทงเฮนีหว่า  กับใครว่ะนั่น" คิบอมได้ยินชื่อทงเฮก็ไล่สายตาไปยังจุดโฟกัสของเด็กรุ่นน้อง

ทงเฮกำลังขึ้นไปนั่งบนรถสปอร์ตฝั่งยุโรปราคาแพงแบรนด์ออดี้โดยมีไอหน้าม้าปิดประตูให้

"โห คนขับนั่นแฟนเค้าหรอ  หล่อว่ะพี่  สงสัยพี่แห้วแน่เลยว่ะ"

"แกจะยุ่งอะไรว่ะ มินโฮ" ได้ฟังแล้วมันปวดใจเลยแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจนัก

"อะไร  ก็พี่เองก็ชอบพี่ทงเฮนี่นา  อย่าหาว่างั้นงี้เลยนะ พี่ก็หล่ออก ตามจีบเค้ามานานแล้วนี่
ยังนิ่งแบบนี้สงสัยตกลงปลงใจคบกับไอคุณชายนั่นแล้วแน่ๆเลยอ่ะ"

"หุบปากแล้วคิดตังค์ซะ" เพราะยังไม่มีคนเข้ามา มินโฮ เลยฝอยยาวไปหน่อย

"อ่อ  ครับๆ" เด็กหนุ่มร่างสูงยกยิ้ม ก่อนจะยิงบาร์โค้ดสินค้าให้
คิบอมจ่ายเงินกำลังจะหันหลังกลับ แต่เสียงของมินโฮก็รั้งเขาไว้

"แต่อย่างว่าา  ถ้าผมเป็นพี่ทงเฮก็คงชอบคุณชายนั่นมากกว่าพี่อยู่แล้ว
ดูๆแล้วมันอ่ะ  เหนือว่าพี่เยอะ"

ผลั้ว!! เลยโดนตบกบาลไปทีนึงโทษฐานพูดจาไม่เข้าหู
คิบอมชี้หน้าคาดโทษก่อนจะเดินออกจากร้านไป


















คิมคิบอมย้ายเข้ามาอยู่คอนโดที่นี่มาเกือบปีนึงแล้ว
เขายอมรับว่าแอบปลื้มพี่ชายหน้าสวยที่อยู่ห้องข้างๆมาตั้งแต่แรกเห็น
ก็ทงเฮน่ะ ดูออกจะน่ารักจะตายไป
ซ้ำยังนิสัยดีกว่าผู้หญิงหลายๆคนของเขาอีก



คิบอมเองก็แสดงออกว่าชอบมาตลอด  ทั้งแอบส่งข้าวส่งน้ำ
ชวนไปเที่ยวไปดูหนัง แต่ความสัมพันธ์ก็ยังเป็นแบบนี้ไม่พัฒนาขึ้นเลย

เด็กหนุ่มแอบโล่งใจว่าทงเฮเองก็ไม่มีใคร แต่บางอย่างเริ่มจะไม่เหมือนเดิมเมื่อมีผู้ชายชื่อชีวอนก้าวเข้ามา
ทั้งรูปร่างหน้าตา ทรัพสินเงินทอง สังคมทางบ้านหน้าที่การงาน เอาเป็นว่าชีวอนน่ะ มันพระเอกชัดๆ 
เพอร์เฟคเลยล่ะ

ต่างจากคิบอมลิบลับ เขาเพิ่งเรียนจนและตอนนี้ก็เป็นมือกีตาร์แบคอัพให้วงดนตรีชื่อดัง
ถึงจะเป็นวงดังๆ แต่ยังไงเขาก็แค่เล่นแบคอัพอยู่ดี  ฐานะทางบ้านถึงพอจะมีแต่ก็คงไม่เท่าชีวอนที่
รวยขนาดว่าเกิดใหม่อีกสิบชาติคงใช้ไม่หมด   เรื่องรสยิยมการแต่งตัวยิ่งต่างกันลิบ
เขาเป็นพวกหยิบอะไรได้ก็ใส่อันนั้น  เสื้อผ้าก็มีแต่สีดำๆ
แล้วยิ่ววันไหนนึกครึ้มหน่อยก็ไว้หนวดอย่างกับเป็นโจร!!


อ่าาา  สังสัยอย่างที่ไอมินโฮมันว่า
เป็นใคร ก็เลือกชีวอนทั้งนั้น







แต่ใครจะรู้ล่ะว่ากูรักอีทงเฮมากกว่าเท่าไหร่!!!















เสียงหัวใจมันสั่งให้ไอหนุ่มเพลย์บอยอย่างคิมคิบอมแอบมานั่งดักฟังอยู่หน้าระเบียงว่าทงเฮกลับมารึยัง
จะโทรหารึก็ไม่กล้า  หน้าแปลกที่ผู้ชายห่ามๆอย่างเขาจะไม่กล้าทำในสิ่งเล็กๆน้อยๆแบบนี้


จะว่าไปแล้วหลังจากที่เขาเจอกับทงเฮนิสับแปลกๆก็เริ่มเพิ่มขึ้นโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวด้วย้ำ
ทั้งเงี่ยหูฟังแนบกับกำแพง ทั้งแอบอยู่ที่ระเบียง  ทั้งซื้อข้าวไปแขวนไว้หน้าห้อง


คิดแล้วมันก็ตลกตัวเองชมัด 

คิมคิบอมเอ้ยยย



เสียงกุกกักจากห้องข้างๆพร้อมกับแสงไฟที่สว่างขึ้นทำให้คิบอมมั่นใจว่าทงเฮกลับมาแล้ว
แค่เห็นว่าทงเฮกลับมาถึงบ้านปลอดภัยเขาก็ดีใจแล้ว
หากแต่เสียงแปลกๆจากห้องข้างๆทำห้เด็กหนุ่มต้องชงัก

"อ๊ะ!!  หยุดนะชีวอน! ปล่อย!"

"ทงเฮอ่าา  นิดเดียว"

"ปล่อย  ชีวอน!!!  หยุดนะ!!!  พอแล้ว!! ปล่อยสิ!!!"
สิ้นเสียงของทงเฮ คิบอมก็ผลุนผลันออกมาจากห้องของเขา

ไอบ้าชีวอนนั่น  ทำบ้าอะไรน่ะ
เขาผลักประตูห้องของทงเฮเข้าไปโดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
และภาพที่เห็นมันยิ่งทำให้เด็กหนุ่มสติขาด

ทงเฮกำลังโวยวายอยู่ใต้ร่างของชีวอนที่โซฟา เขาวิ่งเขาไปกระชากร่างสูงนั่นออกมา
ก่อนจะกระแทกหมัดใส่ใบหน้านั้นเต็มๆ

"คิบอมม!!!" ทงเฮงุงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างมาก เขารีบลุกไปขวางหน้าคิบอมที่ทำท่าจะลงไปชกชีวอนอีกครั้ง
คิบอมชงัก เมื่อดวงตาเรียวสวยฉายแววเกรี้ยวกราดมาทางเขา

"ทำอะไรน่ะคิบอม! ชีวอนเป็นอะไรมั้ย?"

"อื้ออ นี่มันอะไรกัน" ชีวอนเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก เขางุงงงเพราะแรงหมัดที่กระแทกเข้ามา

"นั่นสิ  คิบอม  อะไรกัน"ทงเฮลุกขึ้นจ้องหน้าเด็กหนุ่ม

"เอ่ออ ทงเฮไม่ได้โดนชีวอนทำ........"

"ไม่มีอะไรทั้งนั้นล่ะ เราแค่เล่นกัน"

"แต่ว่าผม......."เด็กหนุ่มอึกอัก เขาไม่กล้าเอ่ยคำว่าหวง เป็นห่วง หรืออะไรทั้งนั้นเพราะเขาไม่มีสิทธิ์

"พี่บอกว่าไม่มีอะไรไง...แล้วนี่กินเหล้าอีกแล้วหรอ??" ทงเฮมองหน้าคิบอมก่อนจะถอนหายใจออกมา

"ช่างเถอะ!! กลับห้องไปพักเถอะคิบอม"

"แต่ว่าผม......."เพราะอะไรกัน  ทงเฮไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของเขาเลยหรอ
แล้วสายตาไม่พอใจขนาดนั้นคืออะไร
แค่เขาห่วงทงเฮมากไป ทำไมถึงโกรธขนาดนี้
เพราะเขา  หรือเพราะชีวอน

"กลับไปนะ!!!"


















สองอาทิตย์แล้วที่คิบอมไม่ได้พบหน้าทงเฮ เขาไม่อยากจะทำให้นางฟ้าไม่สบายใจอีกแล้ว
เพราะท่าทีที่แสดงออกมามันบ่งบอกว่าทงเฮนั้น  ไม่ได้รู้สึกดีกับเขาเลย

ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม

อกหักมันเจ็บขนาดไหนนะ
แล้วทำไม  เขาถึงเลือกที่จะรักทงเฮ
แม้ว่าจะมีผู้หญิงเข้ามามากมาย

แล้วทำไม 

คิมคิบอมจะต้อง
หลังรักคนที่เขาไม่ได้รักเรา

แม้เพียงนิดเดียวก็ตาม

เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงบนโซฟาเมื่อมือถือเครื่องบางเอาแต่สั่นไม่หยุด

คิบอมขมวดคิ้วเมื่อรายชื่อที่ปรากฎเป็นชื่่อของคนที่เขาไม่กล้าโทรหา คิบอมสูดหายใจเข้าปอด ก่อนจะกดรับสาย

'ทงเฮ'

"ครับ ทงเฮ"

(อ้ออ ทงเฮ คุณทงเฮคนสวย) หากแต่เสียงนั้น ไม่ใช่เสียงของทงเฮอย่างที่ควรจะเป็น

"แกเป็นใคร"

(แกไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร แต่จะให้ฉันทำอะไรกับคนสวยของแกดีล่ะ
ไม่สิ!.......รีบเอาเงินมาสิบล้านแลกกับความปลอดภัยของอีทงเฮ!!!!!)

คิบอมขมวดคิ้วมุ่น
ไอพวกบ้านี่คงวอนหาที่ตาย
คิมคิบอม
ไม่เคยไว้หน้าไอพวกที่คิดจะทำลายครอบครัวและคนที่เขารัก
ชายหนุ่มกัดฟันแน่น

"ได้  สิบล้าน ตอนนี้พวกแกอยู่ไหน ฉันจะเอาเงินไปให้"

(ตอนนี้ทงเฮของแกอยู่ที่โกดังร้างเขตคังนัม  อย่าให้ฉํนรอนานเพราะฉันจะตัดนิ้วทงเฮของแกเล่นไปก่อน....)

เป็นคิมคิบอมที่กดตัดสาย เขาคว้าแจคเกตกับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ของเขาออกจากห้องไป









ดูกาตี้คันงามแล่นไปตามท้องถนนด้วยความเร็วสูง
ไม่ถึงยี่สิบนทีคิบอมก็มาถึงที่หมาย

ชายหนุ่มรับถลาเข้าไปเมื่อเห็นร่างบอบบางถูกมัดและปิดตาอยู่บนเก้าอี้

"เอาเงินมา!!!"
โจรลักพาตัวเข้ามาขวางหน้าเข้าไว้

"ส่งทงเฮให้ฉัน!!!!" คิบอมไม่กลัวเกรง
คนห้าคนเขาพอจะรับมือไหว

และมันต้องเจ็บหนักโทษฐานที่พยายามจะทำร้ายทงเฮ

"เงินล่ะ!"

"พวกแกจะไม่ได้อะไรไปหรอก"



"และฉันก็จะพาทงเฮกลับบ้านอย่างปลอดภัย"
สิ้นคำกลุ่มคนร้ายก็ตรงเข้ามาหวังจะทำร้ายร่างกายเขา
แต่คิบอมก็สามารถรับมือได้  เป็นเรื่องดีของการมีเรื่องตีรันฟันแทกกับต่างโรงเรียนสมัยม.ปลายเป็นประจำ

หากแต่เด็กหนุ่คงลืมคิด ว่าคนพวกนี้มันต่างจากเด็กม.ปลายมากนัก
เขาพลาดตอนที่โดนไม้ฟาดเข้าที่กลางหลังอย่างแรง
คิบอมเปิดช่องโหว่ให้คนพวกนั้นทำร้ายเขา

ร่างสูงพยายามทรงตัวยืน  ได้แต่กร่นด่าตัวเองในใจว่าถ้าช่วยทงเฮไม่ได้ ก็ตายมันไปเลย
เขาจะไม่ยอมให้คนสกปรกพวกนี้ทำอะไรทงเฮเด็ดขาด

ร่างบางๆที่นั่งไม่ได้สติอยู่บนเก้าอี้เป็นเหมือนกำลังใจของเขา
เด็กหนุ่ลุกขึ้นสวนหมัดใส่คนร้ายได้ไม่เต็มแรงนัก

แล้วก็ต้องล้มลงอีกครั้งเมื่อมีของแข็งบางอย่างกระแทกเข้าที่ศรีษะของเขาอย่างจัง

หากแต่เสียงไซเลนซ์ช่วยชีวิตก็ดังเข้ามาในหัว
คิบอมรับรู้ถึงความชุลมุนวุนวายใกล้ๆร่างของเขา
พยายามมองไปที่ทงเฮ

ใช่แล้วล่ะ...ไอพระเอกมันคงพาตำรวจมาช่วยแน่

ชีวนอแก้มันให้ทงเฮแล้ว เหมือนว่าคนตัวบางจะได้สติขึ้นมาพอดี

คิบอมพยายามจะลุกขึ้นแต่เขาก็ทำไม่ได้
เขาโล่งใจถึงแม่ว่าจะเป็นอ้อมกอดของไอหน้าม้าไม่ใช่เขา
แต่ก็ช่างเถอะ  อย่างน้อย  ทงเฮก็ปลอดภัยดี



แค่ทงเฮปลอดภัยดี

















"คุณคิบอมรับยาค่ะ"
เสียงประกาศจากตู้รับเอกสารยาในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งเรียกเด็กหนุ่มร่างสูงที่มีผ้ากอตแปะอยู่ตรงหางคิ้วพร้อมกับรอยฟกช้ำตามตัวให้ลุกจากที่นั่ง

เดินกโพลกกะเพลกไปถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัย
ฟังเจ้าหน้าที่สาธยายพร้อมกับจ่ายเงินเสร็จก็เดินออกไปเพื่อที่จะขับรถกลับบ้าน
หากแต่ก็ต้องชงักเมื่อเห็นร่างของทงเฮเดินออกมาจากตึกคนไข้โดยที่มีไอม้าประคองอยู่
ขัดตาเขาที่สุด

หัวใจคิบอมเต้นกระตุกเมื่อเห็นว่าใบหน้าของทงเฮที่ควรจะสดใสกลับ
ซีดเซียวอย่างไม่ควรจะเป็น ไม่รอช้าเขาก็รีบสาวขาที่ไม่ค่อยสมประกอบไปหาร่างบางที่รอรับยาอยู่

"ทงเฮ~~"

"อ้าวว  คิบอมนี่เอง  ทำไมแผลเต็มตัวแบบนี้ล่ะ"

คิบอมชงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถาม

"รถล้มน่ะครับ แล้วทงเฮเป็นไงบ้าง"

"ดีแล้วล่ะ กลับไปพักคงหาย  ต้องขอบใจชีวอนที่ไปช่วยไว้น่ะ" ทงเฮตอบพร้อมกับรอยยิ้ม




หรือบางที

ผู้ร้ายอย่างเขาควรจะยอม

ให้ทงเฮได้คู่กับพระเอกไป

ทงเฮเป็นคนดีก็ต้องคู่กับคนดีนี่นา


ยอมให้ทงเฮไป
แม้ว่าเขาอาจจะต้องเจ็บปวด
แต่ถ้าทงเฮมีความสุข



มันก็เป็นเรื่องที่ดีนี่นา

ทงเฮไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

ผิดที่คิบอมต่างหาก
คิบอมผิด

ที่เป็นคนดีไม่พอ


















คิมคิบอมหย่อนกายลงตรงระเบียงเล็กๆที่เดิม
แสงอาทิตย์กลายเป็นสีส้มแล้วเวลานี้
อากาศยามเย็นสดใสดีแต่ใจของเขากลับห่อเหี่ยวอย่างน่าประหลาด

14 ตุลาคม  พรุ่งนี้เป็นวันเกิดทงเฮแล้ว 
เขาจำทุกอย่างของคนตัวเล็กได้
คิบอมไม่เรียกทงเฮว่าพี่เพราะทงเฮน่ารัก
บางทีก็น่าถนุถนอมเหมือนเด็กน้อย

หากเขาจะเลิกรักทงเฮตอนนี้
มันก็ไม่ใช่คิมคิบอมซินะ
คนอย่างเขามันต้องตื้อให้ถึงที่สุด

แล้วถ้าหากวิธีนี้ไม่ได้ผล

คิบอมยอมไปก็ได้
จะไม่กลับมาทำให้ทงเฮลำบากใจอีกเลย

ฝ่ามือกว้างต่อสายโรศัพท์ถึงใครบางคน

"เซฮี  วันนี้พี่จะเข้าไปที่บ้านนะ  มีเรื่องอยากให้ช่วยน่ะ"



















ถึงจะไม่สวยเท่าไหร่แต่คิบอมก็ลงมือทำเองกับมือ
เค้กแบบที่ทงเฮชอบ เขาแอบดูเวลาที่ทงเฮไปซื้อเค้กที่ร้านกาแฟใกล้ๆ
เด็กหนุ่มมองมันก่อนจะลอบยิ้มบางๆ เขากระชับตุ๊กตาหมาตัวโตเป็นของขวัญพิเศษอีกอย่าง

ก็ทงเฮชอบหมานี่นา

วิธีการเดิมแม้ว่าจะไม่ได้ทำหลายเดือน 
เงี่ยหูฟังข้างห้อง


เวลาห้าทุ่มกว่าแล้วแต่ห้องของทงเฮยังคงเงียบสนิท
คิบอมรู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำ  หากแต่เขาก็เลือกที่จะลองดูซักตั้ง


ไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว
คิบอมตัดสินใจออกมารอทงเฮที่หน้าห้องของคนตัวเล็ก

5 นาที

10 นาที

15 นาที

20 นาที

และอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงวันเกิดทงเฮแล้ว

ทงเฮ

พี่ก็รู้ว่าผมชอบพี่มากนี่นา

ถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่คนดีเท่าไหร่

แต่ผมจะเปลี่ยนนิสัยแย่ๆยองผมเพื่อพี่เลยนะ

เพราะงั้น.....



ถึงแม้ว่าทงเฮอาจจะไม่ได้รู้สึกดีกับผมเลย

อย่างน้อยก็ให้ผมได้ทำมัน  เป็นครั้งสุดท้าย









คิบอมรีบยันกายขึ้นจากพื้นทันทีที่เสียงลิฟท์ดังขึ้น
แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องหลุดยิ้มเมื่อเขาได้พบคนที่อยากจะเจอ
แต่รอยยิ้มก็ต้องหายไปเมื่อทงเฮไม่ได้มาคนเดียว

เป็นชีวอนอีกเหมือนเคย  กล่องเค้กยี่ห้อดังในมือหมอนั่น อีกทั้งหมาตัวยักษ์ที่มันทำให้หมาของเขากลายเป็นลูกหมา
ก็เป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าไม่ใช่คิบอมหรอก

ที่มาอวยพรทงเฮเป็นแรก

มีคนทำหน้าที่นี้ได้ดีกว่าเขามากนัก

"อ้าววว มีอะไรหรอ" ทงเฮเอ่ยทักพร้อมรอยยิ้มใจดี

"เอ่ออ  สุขสันต์วันเกิดนะครับ" ความในใจของเขาหายไปหมดสิ้นเมื่อมีพระเอกของเรื่องอย่างชีวอนยืนอยู่ตรงนี้
ตอนนี้คิบอมทำได้เพียงแค่ยื่นของที่เตรียมมาให้ร่างเล็ก

"โห....คิบอมน่ารักจัง ตรงเวลาเป๊ะเลยนะ" รอยยิ้มหวานสวยทำให้คิบอมใจสั่น

"มีความสุขมากๆนะครับ"
ก่อนที่เด็กหนุ่มจะรีบสาวเท้ากลับห้องของตนเองไป  ที่ตรงนั้น  มันไม่มีไว้สำหรับเขา
ในเมื่อมี่สิ่งที่ดีกว่ารอคอยอยู่

แล้วใครเล่า  จะก้าวมาหาความมืดมิดแบบคิมคิบอม
















ทำใจแล้วล่ะ

มันคือความเป็นจริงที่คู่กันกับตัวร้าย

คือไม่มีทางได้คู่กับนางเอกไม่ว่าจะรักมากขนาดไหน


















โลกหม่นแสงในเช้าวันถัดมา  คิบอมนอนอยู่บนโซฟาอย่างเลื่อนลอย
Ringggggg

หากแต่เสียงออดหน้าประตูก็บังคับให้เข้าไปเปิดห้อง
ชายหนุ่มชงัก เมื่อเห็นร่างที่ยินอยู่

"ทงเฮ~~~~~"

"ให้พี่เข้าไปนะ" ไม่รอคำตอบทงเฮก็รีบสาวเท้าเข้าไปยังห้องชายโสด
ที่คิบอมเริ่มเก็บของเพราะคิดเสมอว่าเผื่อวันนึงทงเฮจะเข้ามา

แต่มันคงไม่มีประโยชน์ในตอนที่เขาพยายามตัดใจ

"มีอะไรรึป่าวครับ"

"คิบอมไม่อยากชิมเค้กของตัวเองหรอ" ทงเฮยังน่ารัก สดใส น่ามองเหมือนเดิมเขาหยิบกล่องเค้กของคิบอมขึ้นมา
หากแต่มันผิดมาก เพราะเขากำลังพยายาม ตัดใจ

"ทงเฮ...." คิบอมกลั้นใจ  ก่อนจะเอ่ยออกมาในที่สุด

"ทงเฮห้ามทำแบบนี้อีแล้วนะรับ  เพราะผมกำลังพยายามตัดใจ
ในเมื่อทงเฮมีคนดๆอย่างชีวอนแล้ว  ทงเฮก็ต้องไปนะครับ
แล้วก้ได้โปรด อย่าทำแบบนี้เลยถ้าทงเฮไม่เคยคิดจะรักผม   เพราะ....ผมจะตายเอา"
คิบอมสบสายตาจริงใจต่อร่างบางซือถึงความรู้สึกทั้งหมดที่มีของเขา
หากแต่เด็กหนุ่มก็ต้องชงัก  เมื่อดวงตาเรียวสวย  เรื่อด้วยน้ำใสๆ

"ทำไมพี่จะไม่รักคิบอมล่ะ  พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับชีวอนนะ  แล้วพี่ก็ชอบคิบอมด้วย"

"อะไรนะครับ???"

"พี่ชอบคิบอม! ชอบที่คิบอมเอาใจใส่ ชอบที่คิบอมเป็นห่วง  ชอบที่คิบอมหึง ชอบที่คิบอมเป็นคิบอม
พี่ชอบเรานะ"

หัวใจเด็กหนุ่มเต้นถี่จนมันจะหลุดออกมา

"ชีวอนบอกพี่แล้วว่าคิบอมไปช่วยพี่วันนั้น  มันยิ่งทำให้พี่ชอบคิบอม นายยินดีช่วยพี่แม้ว่าตัวเองจะเจ็บหรือสู้ไม่ไหว
พี่อยากรู้ว่าคิบอมจะทำยังไงถ้าพี่ไม่รู้ว่าคิบอมมาช่วย  พี่ก็ยิ่งชอบนาย
ที่นายไม่เคยคิดจะชวยโอกาส หรือหลอกลวงพี่เลย"

คิบอมสาวเท้าเข้าไปหาร่างเล็กกว่า

"ทงเฮ?? พูดจริง?" ร่างสูงกลั้นยิ้มไม่อยู่แล้ว เขาดึงมือบางมากุมไว้

"แล้วที่สำคัญ พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับชีวอน  เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว  เมื่อวานพี่ดีใจมากที่นายเอาเค้กมาให้
แต่เด็กขี้งอนอย่างนายก็หนีไปก่อน" ทงเฮยกมือขึ้นดึกแก้มอูมๆนั่น

"แต่ชีวอนให้พี่ก่อนผม"

"ก็เพราะว่ามันจะกลับไปจีนแล้วไงเลยต้องให้พี่ก่อน แล้วมันก็ฝากมาบอกว่าจะไม่ขัดขวางรักของนายอีกแล้ว"

"ทงเฮ.......ผมดีใจจัง  ขอกอดนะ"

ทงเฮพยักหน้าตอบทั้งรอบบิ้ม คิบอมโผเข้ากอดนางฟ้าของเขา
ก่อนจะซบหน้าลงบนไหล่บาง
เขาสัมผัสได้ถึงหัวใจของทงเฮที่เต้นแรงไม่ต่างจากเขา

ไม่ผิดแน่

"แต่ว่าา ชีวอนน่ะ  พระเอกจะตายนี่ครับ ผมมันผู้ร้าย"

"ถึงคิบอมจะร้ายในสายตาของคนอื่นยังไง  แต่คิบอมคือพระเอกของพี่นะ"
ทงเฮว่า  ซบใบหน้าลงกับแผ่นอกกว้างเพื่อซ่อนแก้มแดงๆ

คิบอมยกยิ้มกว้าง  ก่อนจะกระซิบประโยคที่ทำให้ทงเฮใจเต้นแรง

"ร้ายยังไงก็รักทงเฮมากนะ"



ร่างบางหลุดหัวเราะคิกคักเบาๆ  ก่อนจะตอบกลับด้วยประโยคที่ทำให้คิบอมอยากจะจับทงเฮฟัด

"ร้ายยังไง ทงเฮก็รักมากนะ"

...END...

เป็นคู่แรกที่ได้อ่านฟิคเลยนะ  รักมากคู่นี้  ไหนๆก็เขียนฟิคแล้วจะลืมคู่เมนได้ไงเนาะ

เรื่องนี้ได้มาจากนั่งรถกลับบ้านแล้วได้ยินเพลงร้ายก็รักของเฮียโจ้  
เลยกลายมาเป็นฟิคใสๆ(??)แบบนี้

ฟิคสั้นเฉพาะกิจจะมีมาเรื่อยๆนะคร้าบบบหากคนอ่านไม่ทิ้งกันไปไหน


สุดท้ายขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นครับผมมม  ^^